Indra moonen
Indra Moonen
Indra Moonen (1983) is woonachtig te Gronsveld (NL) waar ze tevens haar doka en studio heeft. Ze is haar fotografische loopbaan begonnen met een studie aan het Syntra te Hasselt en na de kunstacademie te hebben gedaan, ook te Hasselt, is ze voor zichzelf begonnen. In haar vrije werk maakt ze voornamelijk landschappen als een vlucht uit de echte wereld. Ze werkt o.a. met oude foto-en druktechnieken om de melancholische sfeer die ze opzoekt te accentueren. Daarnaast omarmt ze de traagheid van het werken met dergelijke procedés omdat de beleving van het maken zelf zoveel intenser wordt, in tegenstelling tot de vluchtige wereld waaraan ze probeert te ontsnappen.
Artist Statement:
Tijdens mijn laatste academiejaren (2007-2009) heb ik mij vooral beziggehouden met het thema welke plek de vrouw inneemt in de maatschappij en hoe ik mezelf daar, als vrouw, in dien te verhouden. De oppervlakkige wijze waarop zij doorgaans in de media wordt afgebeeld, veelal de nadruk leggend op enkel de seksuele aspecten van haar lichaam, fascineert mij. Sterker nog, het irriteert mij, omdat het de zekerheid over mijn eigen zijn als het ware verstoort. Als vrouw dien je te voldoen aan een bepaald beeld dat, mede door het gebruik van digitale technieken, niet haalbaar is in de echte wereld. Voor mijn eindwerk aan het SASK werkte ik dit onderwerp voor het eerst echt uit onder de titel ‘Limited’.
Na de academie had ik even genoeg van deze zware thematiek en trok me meer terug. Ik ben vanaf dat moment vooral landschappen gaan fotograferen. Ik wilde liever in mijn eigen wereld zijn, zonder me druk te maken over hoe ik me als vrouw moet voelen. Of met hoe ik moet beoordelen of mensen me nu serieus nemen omdat ik iets te zeggen heb, of sec vanwege mijn uiterlijk. Maar ook om simpelweg mooie dingen vast te leggen en me te bevinden in omgevingen, landschappen, die verstoken zijn van mensen. Plekken waar ik me prettig voel. Momenteel ben ik weer meer thematisch aan het werk, zoals onderstaand verder wordt toegelicht.
Tevens begon na de academie een zoektocht naar andere fotografische technieken. Ik ben van origine klassiek geschoold, zwart-wit film, doka en kreeg uiteindelijk ook digitaal. Daarmee experimenteerde ik volop, maar ik miste toch iets en ging weer terug naar film; kleinbeeld en later steeds grotere formaten. Dit om mezelf uit te dagen en wederom als excuus om in mijn eigen wereld te blijven. Toen ik uiteindelijk in 2010 een filmpje zag van een fotograaf die m.b.v. een houten platencamera op glas fotografeerde, één van de oudste fotografische procedés uit 1851, was ik op slag verliefd.
Los van dat het me opnieuw toestond in mijn eigen wereld te blijven, raakte de melancholische sfeer mij die inherent verbonden is met deze oude techniek. Ik had voor het eerst het gevoel dat ik gereedschappen tot mijn beschikking kreeg die, ook in zijn vorm, het gevoel dat ik wil overbrengen in mijn werk, versterkt. Daarnaast is tevens de traagheid door het werken met deze oude technieken een doel op zich geworden; het maakt de beleving vele malen intenser, in tegenstelling tot de oppervlakkige en vluchtige wereld waaraan ik probeer te ontsnappen.
